organizm reaguje na różne sposoby na zaburzenia autoimmunologiczne, które powodują, że układ odpornościowy człowieka atakuje własne tkanki.
w zależności od stanu, choroba autoimmunologiczna może wpływać na różne narządy, stawy i mięśnie lub inne tkanki ciała. Jedna tkanka, która jest powszechnie dotkniętych przez choroby autoimmunologiczne jest skóra.,
istnieje wiele różnych rodzajów chorób autoimmunologicznych związanych ze skórą, w tym twardzina, łuszczyca, zapalenie skórno-mięśniowe, epidermolysis bullosa i pęcherzyca pęcherzowa.
twardzina. Skóra jest tylko jeden obszar, który jest dotknięty twardziną, która jest rzeczywiście powszechne warunek, który wpływa na wszystkie tkanki łącznej organizmu. Ponieważ to zaburzenie autoimmunologiczne rozciąga się w całym organizmie, pacjenci mogą wystąpić nie tylko zmiany skórne, ale także objawy w naczyniach krwionośnych, mięśni i narządów., Zlokalizowane postaci twardziny powoduje plamy zgrubionej skóry, podczas twardziny układowej jest formą, która ma największy wpływ na życie ludzi.
istnieją dwie formy twardziny układowej: postępująca twardzina układowa (PSS), czasami znana jako po prostu twardzina układowa (SS), i Zespół CREST. Pacjenci z twardziną układową mogą wystąpić objawy, które wpływają na przełyk, jelita, płuca, serce i nerki., Zespół CREST jest nazwany po jego objawy: kalcynoza (nagromadzenie wapnia pod skórą), zjawisko Raynauda (zaczerwienienie lub niebieskość palców u rąk i nóg), dysfunkcja przełyku, sklerodaktylia( zgrubienie i napięcie skóry, która otacza palce u rąk i nóg) i teleangiektazja (czerwone plamy skóry powoduje rozszerzenie naczyń krwionośnych). Oprócz objawów skórnych spowodowanych twardziną, pacjenci mogą odczuwać bóle stawów, duszność, świszczący oddech, zaparcia lub biegunkę, wzdęcia, utratę wagi, zgagę lub swędzenie i pieczenie oczu.,
zarówno mężczyźni, jak i kobiety są narażone na twardzinę, ale większość przypadków występuje u kobiet po trzydziestce i czterdziestce. Narażenie zawodowe na pył krzemionkowy i polichlorek winylu są uważane za czynniki ryzyka tej choroby autoimmunologicznej. Według Scleroderma Foundation, szacuje się, że 300.000 osób w Stanach Zjednoczonych żyje z twardziną; około 33 procent z nich ma typ systemowy.
łuszczyca. Łuszczyca jest przewlekłą chorobą autoimmunologiczną, która objawia się zaczerwienieniem i podrażnieniem skóry., Istnieje pięć różnych rodzajów łuszczycy: guttate, płytka nazębna, odwrotny, erytrodermiczny i krostkowy. Najczęściej jest łuszczyca plackowata, w której podniesione, czerwone plamy skóry są pokryte łuszczącymi się, srebrno – białe plamy martwej skóry, znane jako łuski. Aktualne badania wskazują, że łuszczyca jest najprawdopodobniej dziedziczne zaburzenia-powszechnie, pacjenci z łuszczycą mają członka rodziny z tej samej choroby lub innego zaburzenia autoimmunologiczne.
objawy łuszczycy mogą pojawić się i przejść przez życie człowieka., Epizody tej choroby autoimmunologicznej mogą być wywołane przez infekcje, urazy skóry, ekspozycji na słońce, leki, alkohol, a nawet stres. Osoby, których układ odpornościowy są już zagrożone, takie jak osoby z HIV lub poddawane chemioterapii, są narażone na cięższe ataki łuszczycy.
National Institutes of Health donosi, że około 7,5 mln Amerykanów żyje z łuszczycą. Zwykle objawy tego zaburzenia autoimmunologicznego pojawiają się w wieku od 15 do 35, chociaż ludzie w każdym wieku mogą mieć wpływ., Szacuje się, że 30 procent osób z łuszczycą również zapalenie stawów-stan znany jako łuszczycowe zapalenie stawów.
zapalenie skóry. To autoimmunologiczne zaburzenie jest przede wszystkim mięśni w przyrodzie, ale ponieważ dermatomyositis wpływa również na skórę, to jest czasami klasyfikowane z chorób autoimmunologicznych związanych skóry. Zapalenie skórno-mięśniowe idzie w parze z zapaleniem wielomięśniowym, chorobą autoimmunologiczną, która powoduje osłabienie mięśni, bolesność i sztywność. U pacjentów z tymi schorzeniami mogą wystąpić trudności w połykaniu i duszność., Zapalenie skórno-mięśniowe i zapalenie wielomięśniowe dzielą te objawy, ale zapalenie skórno-mięśniowe wyróżnia się wysypką skórną, zwykle na górnej części ciała, a także pogrubieniem i zaostrzeniem skóry w wielu obszarach. Pacjenci Dermatomyositis mogą mieć również fioletowe kolorowe powieki.
dziecięce zapalenie skórno-mięśniowe odróżnia się od postaci dorosłej, z objawami takimi jak gorączka, zmęczenie, wysypka i osłabienie. U dzieci zaburzenie zwykle pojawia się w wieku od 5 do 15 lat, a u dorosłych osoby od 40 do 60 są najbardziej zagrożone. Warunek jest bardziej powszechne wśród kobiet.
Epidermolysis bullosa.,Istnieje wiele form epidermolysis bullosa, ale tylko jedna, epidermolysis bullosa acquisita, jest uważana za autoimmunologiczną w przyrodzie. Wszystkie formy epidermolysis bullosa powodują powstawanie pęcherzy wypełnionych płynem skóry w odpowiedzi na urazy, które normalnie nie uzasadniają tego typu reakcji. Na przykład delikatne pocieranie skóry lub nawet wzrost temperatury pokojowej może powodować powstawanie pęcherzy.
diagnozowanie prawidłowej postaci naskórka może być trudne., Jednak jedną z cech wyróżniających epidermolysis bullosa acquisita jest to, że zwykle nie rozwija się dopiero w późniejszym życiu-po 50 roku życia-podczas gdy nieautoimmunologiczne formy epidermolysis bullosa zwykle pojawiają się przy urodzeniu lub wkrótce po urodzeniu. Warunek może być nadal trudne do zdiagnozowania, ponieważ trudno jest odróżnić od błony śluzowej pemfigoid, inny zaburzenia autoimmunologiczne charakteryzuje pęcherzy.
pemfigoid pęcherzowy. Ta przewlekła choroba autoimmunologiczna obejmuje pęcherze skóry, które wahają się w ciężkości., W niektórych przypadkach pacjent może wystąpić tylko łagodne zaczerwienienie lub podrażnienie skóry, podczas gdy inne, cięższe przypadki obejmują wiele pęcherzy, które mogą się otworzyć i tworzą wrzody. Pęcherzowe pemfigoid pacjenci normalnie rozwijać pęcherze na rękach, nogach, lub tułowia, i w około jednej trzeciej przypadków, pęcherze tworzą się w jamie ustnej. Niektóre, ale nie wszystkie osoby z tym warunkiem również doświadczenie swędzenie i krwawienie dziąseł.
przypadki pemfigoidów pęcherzowych odnotowano we wszystkich grupach wiekowych, ale zaburzenie najczęściej dotyka osoby w podeszłym wieku. Mężczyźni i kobiety są równie narażeni na pemfigoid pęcherzowy., Trudno jest określić częstość występowania tej choroby, ponieważ objawy przychodzą i odchodzą, a wielu pacjentów widząc stan całkowicie znikają po sześciu latach. Szacuje się, że około 5 lub 10 nowych przypadków pemfigoid pęcherzowy są postrzegane w typowym dużym szpitalu każdego roku.
jeśli u pacjenta występują objawy którejkolwiek z tych chorób autoimmunologicznych skóry, należy skontaktować się z lekarzem. Ona może pomóc ci określić, co jest przyczyną twoich objawów i rozpocząć odpowiednie leczenie.