wynika to z różnej liczby elektronów w każdej cząsteczce i teorii VSEPR (Valence Shell Electron Repulsion). Teoria ta stwierdza, że ponieważ elektrony są ujemnie naładowane, elektrony walencyjne w różnych atomach w cząsteczce odpychają się nawzajem. Ale samotne pary elektronów zajmują więcej miejsca niż wiązania elektronów, ponieważ są one przyciągane tylko do jednego atomu, a nie dwa, więc odpychają więcej niż wiązania elektronów., Dlatego możemy zamówić odpychanie między różnymi typami par elektronowych: para samotna – para samotna > para wiązania – para samotna > para wiązania-para wiązania.
całkowita liczba elektronów walencyjnych W CO2 wynosi 4 z węgla, plus 6 z każdego tlenu = 16. Węgiel znajduje się w centrum, ponieważ ma niższą elektronegatywność. Jeśli tworzymy tylko pojedyncze wiązania z C-O, węgiel nie tworzy stabilnego oktetu elektronów, więc musimy z podwójnych wiązań. O = C = O istnieją tylko wiązania elektronów wokół węgla, które odpychają równo więc cząsteczka jest liniowa., Dla H2O całkowita liczba elektronów walencyjnych wynosi 1 z każdego wodoru plus 6 z tlenu = 8. Nie możemy umieścić wodoru w centrum, ponieważ może on pomieścić tylko dwa elektrony, ze względu na swoją zasadę liczby kwantowej 1. Dlatego tlen idzie w centrum. Tworząc pojedyncze wiązania z każdym Wodorem pozostawia jeszcze dwie pary elektronów, które krążą wokół atomu tlenu, aby zakończyć oktet. To samotne pary. Istnieją cztery pary elektronów wokół atomu tlenu, więc nie może być liniowy. Musi być w kształcie litery v!, Gdyby każda para elektronów odpychała się jednakowo, byłaby w układzie czworościennym, z kątami wiązania 109 stopni. Ale samotne pary odpychają więcej niż pary wiązania, kompresując kąt wiązania do 104,5 stopnia.