by Frontier Poetry/April 19, 2018
dla tych terminów poetyckich, chcielibyśmy zagłębić się w stale obecny problem z wschodzących poetów: jak przełamać linię? Każdy poeta tworzy dom z linii poetyckiej, a celowe podejście poprzez dobrze dopracowane linecraft ostatecznie służy do tego, aby twój głos był pełniejszy.,
James Logenbach and the Art of the Poetic Line
Graywolf Press ma ogromną serię książek rzemieślniczych o nazwie The Art of series. Sztuka uwagi Donalda Revella, Sztuka śmiałości, śmierci, lekkomyślności itp.- ale jeśli poeta chce wyostrzyć swój linecraft, dobrym miejscem na początek jest jeden z pierwszych z serii: Sztuka linii poetyckiej Jamesa Logenbacha. Poezja ma również fragment książki.,
w książce, która jest gęsta i dobrze wypełniona genialnymi pomysłami, Logenbach uderza w fundament tej podróży: „linia istnieje, ponieważ ma związek ze składnią.”Składnia-jej kult, jej zniszczenie – to płótno, na którym poeta maluje doświadczenie dla czytelnika. Nie ma linii bez związku ze składnią, więc Logenbach twierdzi, że istnieją trzy podstawowe relacje, które mogą pomóc nam skategoryzować i wyczyścić nasze linie: linia, która analizuje składnię, linia, która komentuje składnię i linia, która kończy się-zatrzymuje.,
i tak te trzy formy wiersza oddziałują ze sobą i z innymi elementami wiersza, tworząc dla czytelnika „siłę dynamiczną”: „linia nie jest jednostką arbitralną, nie linijką, ale siłą dynamiczną, która działa w połączeniu z innymi elementami wiersza: składnią zdań, rytmem akcentowanych i nieakcentowanych sylab oraz rezonansem podobnych dźwięków.,”
Parsowane linie
linia, która parsuje składnię, podąża za ogólną spójnością składni:
Worry noszone,
urchin
w klatce piersiowej.—from „Closer” by Ahston Wesner
każda z tych linii jest ogólnie spójną jednostką, mimo że samo zdanie jest fragmentem. W przypadku parsowanych linii czytelnik ma tendencję do odczuwania łatwego rytmu, ponieważ ich doświadczenie linii jest przewidywalne., Nasze wewnętrzne płuca wiedzą, kiedy wziąć oddech, przerwę, zanim nadejdzie koniec linii. Wszystkie akcentowane sylaby parsowanych linii wydają się całkiem normalne, nie daleko od naszej codziennej mowy.
nienawidzę mówić przyjaciel, gdy mam na myśli znajomego lub kolegę
lub człowieka, którego kiedyś pieprzyłem, ale nie widziałem, odkąd opuściłem to miasto.— z „pytań” Amandy Bales
te wiersze mogą być czytane blisko prozy—nacisk kładzie się na kształt zdania, bardziej niż kształt wizualnej linii., Jako poeta, analizowanie składni w zakończeniach wierszy może być skutecznym sposobem na uwiedzenie czytelnika, zbudowanie subtelnego rytmu i komfortu, który przywołuje czytelnika do wiersza, zanim jeszcze zauważy.
jednak tylko parsowanie składni może bardzo szybko doprowadzić do nudy czytelnika—uwodzenie jest suche, zbyt proste., Logenbach nazywa wczesną pracę Williama Carlosa Williamsa „Pastoralnym” przykładem:
starzec, który chodzi
zbierający pies lime
chodzi po rynsztoku
bez patrzenia w górę
i jego bieżnik
jest bardziej majestatyczny niż
ten Pastora Episkopatu
zbliża się do ambony
w niedzielę.
te rzeczy
zadziwiają mnie ponad słowa.,
ostatnia linijka słabo chwyta się za podkreślenie przytłumione przez powtarzalną linijkę—późniejsza praca WCW bardziej zręcznie miesza parsowane i annotowane linie, a tym samym nie dociera niezręcznie do sentymentalnego bliższego.
linie z adnotacjami
gdzie parsowane linie podążają za składnią w ich przerwach, linia z adnotacjami tnie się względem składni, jak to robi Wesner w 5, 6 i 7 liniach:
Worry noszone,
An urchin
w klatce piersiowej.w mojej stopie
Moja matka
płacze i
puchnie.,—od „Closer”
czytelnik jest zmuszony do podkreślenia matki i, zakłócenie, gdy czasowniki płaczą i puchną są wypychane z ich miejsca. To zerwanie z konwencjonalną składnią-ustanowioną we wcześniejszych trzech wierszach-warstwuje rytm czytania z większą złożonością, bogatszą głębią dla ucha wewnętrznego. Jesteśmy zmuszeni umieścić matkę w cofającej się rolce, podjętej przez jej krzyki i puchnięcia—znaczenie matki jest zarówno pierwszym, jak i tłem ze względu na to, jak Wesner wybrał przełamanie jej linii.,
Bale też coś podobnego:
nienawidzę tego zwrotu, jakby podrzucił życie do pralni, to za tydzień go odzyska
. Dokąd? Chcę zapytać, gdzie odebrał sobie życie? Ale ja wiem
to pytanie nie jest do zadawania, tylko jak on mógł?, Przez Co
ludzie mają na myśli „dlaczego”, co pociesza, ponieważ każda odpowiedź obraca ciągłą odpowiedź –—z „pytań”
pierwsze trzy linijki opisują składnię (choć druga tylko delikatnie), podczas gdy czwarta parsuje—wiersz podkreśla ambiwalentne doświadczenie egzystencjalnego kwestionowania, które samobójstwo pozostawia po sobie. Zamiast oświadczyć, że po samobójstwie jestem „zdumiony”, Bales wykonuje zdumienie, starannie grając składnię dla niezwykłego podkreślenia.,
jednak to samo ostrzeżenie: za dużo adnotacji i wiersz może wydawać się bezsensowny i może bardziej odpychać niż przyciągać.
linie zatrzymane na końcu
Mimoza wyrasta z mojej babci.
każdej wiosny ją chwastię.—z „Alzheimer' s, Where My Babcine is a Blueberry Bush” autorstwa Meg Eden
wchodzę do jej klatki piersiowej i ciąć
trujący bluszcz, wiciokrzew, winogrona
winorośl, która próbuje rosnąć wokół jej ramion.
Kontynuuj
„dramat lineacji polega na równoczesnym tworzeniu i łamaniu naszych oczekiwań wobec wzorca” – mówi Logenbach. Jeśli poeta nie myśli, że pisze wzorcem, albo wbrew wzorcowi, to ten poeta nie myśli wystarczająco mocno o swojej poezji. Każdy wiersz będzie prawdopodobnie stosować kombinację tych podziałów linii, których wzór wzrasta zgodnie z dźwiękami i znaczeniami w samych liniach.
, Zawsze błagaj, kradnij i pożyczaj od swoich ulubionych poetów-ponieważ, jak mówi Dean Young, kiedy kopiujesz swoich bohaterów ,” Twój geniusz jest Twoim błędem.”