By Frontier Poetry / April 19, 2018
voor deze Poetry Terms willen we graven in een steeds aanwezig probleem met opkomende dichters: hoe breek je een regel? Elke dichter maakt een thuis van de poëtische lijn, en een weloverwogen aanpak door middel van goed gewrocht linecraft uiteindelijk dient om uw stem meer volledig je eigen te maken.,
James Logenbach and the Art of the Poetic Line
Graywolf Press heeft een enorme serie ambachtelijke boeken genaamd The Art of series. De kunst van de aandacht van Donald Revell, de kunst van het durven, van de dood, van roekeloosheid, enz.- maar als een dichter zijn linecraft wil aanscherpen, is een goede startplaats een van de allereerste in de serie: The Art of the Poetic Line van James Logenbach. Poëzie Dailey heeft ook een uittreksel van het boek up.,
in het boek, dat dicht en dichtbevolkt is met briljante ideeën, slaat Logenbach aan de basis van deze reis: “de lijn bestaat omdat het een relatie heeft met de syntaxis.”Syntaxis – de aanbidding ervan, de vernietiging ervan-is het doek waarop de dichter een ervaring voor de lezer schildert. Er is geen lijn zonder een relatie met de syntaxis, en daarom stelt Logenbach dat er drie basisrelaties zijn die ons kunnen helpen onze lijnen te categoriseren en te zien-wissen: de lijn die de syntaxis ontleedt, de lijn die de syntaxis annoteert, en de lijn die stopt.,
en het is hoe deze drie vormen van de lijn interageren met elkaar en met andere elementen van een gedicht dat een “dynamische kracht” voor de lezer produceert: “de lijn is geen willekeurige eenheid, geen liniaal, maar een dynamische kracht die werkt in combinatie met andere elementen van het gedicht: de syntaxis van de zinnen, het ritme van gestresste en onbeklemde lettergrepen, en de resonantie van soortgelijke geluiden.,”
Parsed Lines
een regel die de syntaxis ontleedt volgt de algemene samenhang van de syntaxis:
worn worn,
an urchin
in de borst.—uit “Closer”door Ahston Wesner
elk van deze regels is een algemeen coherente eenheid, ook al is de zin zelf een fragment. Bij ontleed lijnen heeft de lezer de neiging om een gemakkelijk ritme te voelen omdat hun ervaring van de lijn voorspelbaar is., Onze innerlijke longen weten wanneer ze moeten ademen, een pauze moeten nemen, voordat het einde van de lijn zelfs komt. Alle benadrukt lettergrepen van ontleed lijnen voelen heel normaal, niet ver van onze dagelijkse toespraak.
Ik haat het om vriend te zeggen als ik kennis of collega bedoel of man die ik ooit geneukt heb maar niet meer gezien heb sinds ik die stad verliet.
— uit “Questions”van Amanda Bales
deze regels kunnen dicht bij proza lezen—onze nadruk wordt geleid door de vorm van de zin, meer dan de vorm van de visuele lijn., Als dichter kan het ontleden van de syntaxis in je regeleinden een effectieve manier zijn om de lezer te verleiden, om een subtiel ritme en comfort op te bouwen dat de lezer oproept in het gedicht voordat ze het merken.
echter, alleen het ontleden van de syntaxis kan zeer snel leiden tot verveling voor de lezer—de verleiding is droog, te gewoon., Logenbach noemt William Carlos Williams ‘vroege werk “Pastoral”als voorbeeld:
De Oude man die rondloopt
Verzamelhond lime
wandelt in de goot
zonder omhoog te kijken
en zijn loopvlak
is majestueus dan
die van de bisschoppelijke predikant
die de preekstoel nadert
van een zondag.deze dingen verbazen me meer dan woorden.,
de laatste regel grijpt zwak voor een nadruk afgestompt door de repetitieve lineatie—WCW ‘ s latere werk mengt behendig ontleed en geannoteerde lijnen en bereikt dus niet onhandig voor een sentimentele afsluiter.
geannoteerde regels
wanneer ontleed lijnen de syntaxis volgen bij hun onderbrekingen, snijdt de geannoteerde lijn tegen de syntaxis, zoals Wesner hier doet in de 5e, 6e en 7e regels:
worn,
een egel
in de borst.In mijn voet
mijn moeder
huilt, en
zwelt op.,—vanaf “Closer”
de lezer wordt gedwongen om de nadruk te leggen op moeder en en, een verstoring als de werkwoorden huilen en zwellen worden geduwd uit hun plaats. Deze breuk van de conventionele syntaxis-vastgesteld in de eerdere drie regels—lagen het ritme van het lezen met meer complexiteit, rijkere dieptes voor het binnenoor. We worden gedwongen om de moeder in de terugwijkende rol te zetten die door haar kreten en zwellingen wordt aangenomen—de Betekenis van de moeder is Zowel voorgrond als achtergrond vanwege hoe Wesner ervoor heeft gekozen om haar lijnen te breken.,
Bales bereikt ook iets dergelijks:
Ik haat de zin, alsof hij zijn leven bij de stomerij heeft laten vallen, het over een week terug zal krijgen. Waarheen? Ik wil vragen, Waar heeft hij zelfmoord gepleegd? Maar ik weet dat deze vraag niet de vraag is om te stellen, de vraag is hoe hij kon?, Met welke
mensen bedoelen waarom, wat troost omdat elk antwoord een eeuwigdurende reactie draait—– uit “Questions”
de eerste drie regels annoteren allemaal de syntaxis (hoewel de tweede slechts zachtjes), terwijl de vierde parses—het gedicht benadrukt hier de ambivalente ervaring van existentiële ondervraging dat zelfmoord in zijn kielzog vertrekt. In plaats van te verklaren, na zijn zelfmoord, Ik ben “verbaasd”, Bales voert de verbazing door zorgvuldig spelen van de syntaxis voor ongebruikelijke nadruk.,
toch, dezelfde waarschuwing: te veel annotatie en een gedicht kunnen onzinnig aanvoelen en kunnen meer afstoten dan aantrekken.
End-Stopped lijnen
een mimosa groeit uit mijn grootmoeder.elke lente wied ik haar.
—uit “Alzheimer’ s, Where My Grandmother is a Blueberry Bush” van Meg Eden
ik klim in haar borst en snij de gifsumak, kamperfoelie, druivenstokken die rond haar armen proberen te groeien.
Ga door
” het drama van lineatie ligt in het gelijktijdig maken en breken van onze verwachtingen van patroon, ” zegt Logenbach. Als een dichter niet denkt dat ze schrijven met een patroon, of tegen een patroon, dan denkt die dichter niet hard genoeg na over hun poëzie. Elk gedicht zal waarschijnlijk gebruik maken van een combinatie van deze regeleinden, waarvan het patroon stijgt volgens de geluiden en betekenissen binnen de lijnen zelf.
onderzoek poëzie met deze focus op de dynamische bewegingen van de syntaxis tegen de regels wanneer je leest., Altijd smeken, stelen en lenen van je favoriete dichters—want, zoals Dean Young zegt, wanneer je je helden kopieert, “je genie is je fout.”